Deus, in adiutórium meum inténde.
Dómine, ad adiuvándum me festína.
Glória Patri et Fílio et Spirítui Sancto.
Sicut erat in princípio et nunc et semper et in sǽcula sæculórum. Amen. Allelúia.
HYMNUS
Magi vidéntes párvulum
eóa promunt múnera,
stratíque votis ófferunt
tus, myrrham et aurum régium.
Agnósce clara insígnia
virtútis ac regni tui,
Puer, cui trinam Pater
prædestinávit índolem:
Regem Deúmque annúntiant
thesáurus et fragrans odor
turis Sabǽi, at mýrrheus
pulvis sepúlcrum prǽdocet.
O sola magnárum úrbium
maior Bethlem, cui cóntigit
ducem salútis cǽlitus
incorporátum gígnere!
Hunc et prophétis téstibus
isdémque signatóribus
testátor et sator iubet
adíre regnum et cérnere:
Regnum quod ambit ómnia
dia et marína et térrea
a solis ortu ad éxitum
et tártara et cælum supra.
Iesu, tibi sit glória,
qui te revélas géntibus,
cum Patre et almo Spíritu,
in sempitérna sǽcula. Amen.
PSALMODIA
Ant. 1 Ne in ira tua corrípias me, Dómine.
Dómine, ne in furóre tuo árguas me, *
neque in ira tua corrípias me,
quóniam sagíttæ tuæ infíxæ sunt mihi, *
et descéndit super me manus tua.
Non est sánitas in carne mea a fácie indignatiónis tuæ, *
non est pax óssibus meis a fácie peccatórum meórum.
Quóniam iniquitátes meæ supergréssæ sunt caput meum *
et sicut onus grave gravant me nimis.
Glória Patri et Fílio *
et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
et in sǽcula sæculórum. Amen.
Ant. Ne in ira tua corrípias me, Dómine.
Ant. 2 Dómine, ante te omne desidérium meum.
Putruérunt et corrúpti sunt livóres mei *
a fácie insipiéntiæ meæ.
Inclinátus sum et incurvátus nimis; *
tota die contristátus ingrediébar.
Quóniam lumbi mei impléti sunt ardóribus, *
et non est sánitas in carne mea.
Afflíctus sum et humiliátus sum nimis, *
rugiébam a gémitu cordis mei.
Dómine, ante te omne desidérium meum, *
et gémitus meus a te non est abscónditus.
Palpitávit cor meum, derelíquit me virtus mea, *
et lumen oculórum meórum, et ipsum non est mecum.
Amíci mei et próximi mei procul a plaga mea stetérunt, *
et propínqui mei de longe stetérunt.
Et láqueos posuérunt, qui quærébant ánimam meam, †
et, qui requirébant mala mihi, locúti sunt insídias *
et dolos tota die meditabántur.
Glória Patri et Fílio *
et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
et in sǽcula sæculórum. Amen.
Ant. Dómine, ante te omne desidérium meum.
Ant. 3 Iniquitátem meam annuntiábo tibi; ne derelínquas me, Dómine, salus mea.
Ego autem tamquam surdus non audiébam *
et sicut mutus non apériens os suum;
et factus sum sicut homo non áudiens *
et non habens in ore suo redargutiónes.
Quóniam in te, Dómine, sperávi, *
tu exáudies, Dómine Deus meus.
Quia dixi: « Nequándo supergáudeant mihi; *
dum commovéntur pedes mei, magnificántur super me ».
Quóniam ego in lapsum parátus sum, *
et dolor meus in conspéctu meo semper.
Quóniam iniquitátem meam annuntiábo *
et sollícitus sum de peccáto meo.
Inimíci autem mei vivunt et confirmáti sunt, *
et multiplicáti sunt, qui odérunt me iníque.
Retribuéntes mala pro bonis detrahébant mihi *
pro eo quod sequébar bonitátem.
Ne derelínquas me, Dómine; *
Deus meus, ne discésseris a me.
Festína in adiutórium meum, *
Dómine, salus mea.
Glória Patri et Fílio *
et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
et in sǽcula sæculórum. Amen.
Ant. Iniquitátem meam annuntiábo tibi; ne derelínquas me, Dómine, salus mea.
Fílius Dei venit et dedit nobis sensum.
Ut cognoscámus verum Deum.
LECTIO PRIOR
De libro Isaíæ prophétæ
63, 19b – 64, 11
Imploratur visitatio divina
Utinam dirúmperes cælos et descénderes!
A fácie tua montes deflúerent.
Sicut ignis succéndit sarménta,
aquam ebullíre facit ignis,
ut notum fácias nomen tuum inimícis tuis,
a fácie tua gentes turbéntur,
cum féceris mirabília,
quæ non sperabámus.
Descendísti, et a fácie tua montes defluxérunt.
A sǽculo non audiérunt, neque aures percepérunt;
óculus non vidit Deum, absque te,
qui operarétur pro sperántibus in eum.
Occúrris lætánti, faciénti iustítiam
et his, qui in viis tuis recordántur tui.
Ecce tu irátus es, et peccávimus;
in ipsis a sǽculo nos salvábimur.
Et facti sumus ut immúndus omnes nos,
et quasi pannus inquinátus univérsæ iustítiæ nostræ;
et marcúimus quasi fólium univérsi,
et iniquitátes nostræ quasi ventus abstulérunt nos.
Non est qui ínvocet nomen tuum,
qui consúrgat et adhǽreat tibi,
quia abscondísti fáciem tuam a nobis
et dissolvísti nos in manu iniquitátis nostræ.
Et nunc, Dómine, pater noster es tu,
nos vero lutum; et fictor noster tu,
et ópera mánuum tuárum omnes nos.
Ne irascáris, Dómine, nimis
et ne ultra memíneris iniquitátis;
ecce, réspice: pópulus tuus omnes nos.
Urbes sanctitátis tuæ factæ sunt in desértum,
Sion desérta facta est,
Ierúsalem desoláta est.
Domus sanctitátis nostræ et glóriæ nostræ,
ubi laudavérunt te patres nostri,
facta est in exustiónem ignis,
et ómnia desiderabília nostra versa sunt in ruínas.
Numquid super his continébis te, Dómine,
tacébis et afflíges nos veheménter?
RESPONSORIUM
Cf. Is 56, 1; Mic 4, 9; Is 43, 3
Ierúsalem, cito véniet salus tua: quare mæróre consúmeris? numquid consiliárius non est tibi, quia innovávit te dolor? * Salvábo te, et liberábo te, noli timére.
Ego enim sum Dóminus Deus tuus, Sanctus Israel, Redémptor tuus. * Salvábo te, et liberábo te, noli timére.
LECTIO ALTERA
Ex Commentário sancti Cyrílli Alexandríni epíscopi in Ioánnis Evangélium
(Lib. 5, cap. 2: PG 73, 751-754)
Effusio Spiritus Sancti in omnem carnem
Cum univérsi Opifex ómnia in Christo instauráre pulchérrimo sane órdine statuísset, et hóminis natúram in antíquum statum dénuo restitúere, pollicétur una cum céteris bonis lárgiter redditúrum se ipsi quoque Spíritum Sanctum, cum áliter in pacátam et stábilem bonórum possessiónem redintegrári non posset.
Defínit ítaque tempus descensúri in nos Sancti Spíritus, advéntus scílicet Christi, promittítque dicens: In diébus illis, Servatóris vidélicet, effúndam de Spíritu meo in omnem carnem.
Ubi vero tempus tantæ munificéntiæ et libertátis prodúxit in médium cum carne in terris Unigénitum, hoc est hóminem ex mulíere natum, iuxta divínam Scriptúram, rursus dedit Spíritum Deus ac Pater, primúsque Christus tamquam primítiæ renovátæ natúræ eum excépit. Testátus est hoc Ioánnes Baptísta dicens: Vidi descendéntem Spíritum de cælo, et mansit super eum.
Christus vero dícitur Spíritum accepísse, quátenus homo factus est, et quátenus hómini conveniébat accípere; et quemádmodum, licet Fílius exsístat Dei ac Patris, et ex eius substántia génitus, étiam ante incarnatiónem, imo pótius ante ómnia quoque sǽcula, non gravátur tamen audíre Deum ac Patrem se compellántem, postquam factus homo est: Fílius meus es tu: ego hódie génui te.
Eum enim, qui ante sǽcula Deus erat ex ipso génitus, hódie génitum esse dicit, ut nos in eo suscíperet in filiórum adoptiónem; tota quippe natúra in Christo reperítur, in quantum homo est: sic et Pater, cum próprium Spíritum hábeat, eum rursus dícitur dare Fílio, ut nos in eo Spíritum lucrémur. Hanc ígitur ob causam Abrahæ semen apprehéndit, sícuti scriptum est, et assimilátus est per ómnia frátribus.
Accipit ergo Unigénitus Spíritum Sanctum non sibi ipsi; est enim eius, et in eo et per eum datur, sícuti iam ántea díximus: sed quóniam homo factus totam habébat in se natúram, ut eam omnem instauráret atque in íntegrum restitúeret. Porro vidére licet, si recta ratiocinatióne ut et Scriptúræ testimóniis uti velímus, Christum non sibi ipse accepísse Spíritum, sed nobis pótius in seípso: ómnia quippe étiam per eum in nos bona derivántur.
RESPONSORIUM
Ez 37, 27-28; Hebr 8, 8
Ego ero eis Deus, et ipsi erunt mihi pópulus; * Et scient gentes quia ego Dóminus sanctificátor Israel, cum fúerit sanctuárium meum in médio eórum in perpétuum.
Consummábo super domum Israel, et super domum Iuda, testaméntum novum. * Et scient gentes quia ego Dóminus sanctificátor Israel, cum fúerit sanctuárium meum in médio eórum in perpétuum.
ORATIO
Orémus.
Deus, qui per Fílium tuum æternitátis tuæ lumen cunctis géntibus suscitásti, da plebi tuæ fulgórem plenum sui Redemptóris agnóscere, ut ad perpétuam claritátem per eius increménta pervéniat. Per Dóminum nostrum Iesum Christum, Fílium tuum, qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti, Deus, per ómnia sǽcula sæculórum.
Amen.
Deinde, saltem in celebratione communi, additur acclamatio:
Benedicámus Dómino.
Deo grátias.
In celebratione protracta vigiliæ dominicalis et sollemnitatum, ante hymnum Te Deum dicuntur cantica et legitur Evangelium, sicut in Appendice indicatur.
Si Officium lectionis dicitur immediate ante aliam Horam, tunc initio prædicti Officii præponi potest hymnus huic Horæ congruus; in fine vero omittuntur oratio et acclamatio, atque initio sequentis Horæ omittitur versus introductorius cum Gloria Patri etc.
Text © LIBRERIA EDITRICE VATICANA.
© 1999-2024 J. Vidéky