Officium lectionis
Deus, in adiutórium meum inténde.
Dómine, ad adiuvándum me festína.
Glória Patri et Fílio et Spirítui Sancto.
Sicut erat in princípio et nunc et semper et in sǽcula sæculórum. Amen. Allelúia.
HYMNUS
Hæc fémina laudábilis
et honoráta méritis,
ut sanctis pollet móribus,
triúmphat sic cum ángelis.
Ex corde devotíssimo
orans Deum cum lácrimis,
vigíliis, ieiúniis
hærébat hæc assíduis.
Contémnens mundi glóriam
ac mente semper íntegra,
perféctam post iustítiam
migrávit super sídera.
Quæ sanctitátis áctibus
sua ditávit límina,
lætátur nunc perpétuis
cæléstis ædis prǽmiis.
Laus uni ac trino Dómino,
qui nos eius precátibus,
perácto vitæ término,
coniúngat cæli cívibus. Amen.
PSALMODIA
Ant. 1 Díligam te, Dómine, virtus mea.
Díligam te, Dómine, fortitúdo mea. *
Dómine, firmaméntum meum et refúgium meum et liberátor meus;
Deus meus, adiútor meus, et sperábo in eum; *
protéctor meus et cornu salútis meæ et suscéptor meus.
Laudábilem invocábo Dóminum, *
et ab inimícis meis salvus ero.
Circumdedérunt me fluctus mortis, *
et torréntes Bélial conturbavérunt me;
funes inférni circumdedérunt me, *
præoccupavérunt me láquei mortis.
In tribulatióne mea invocávi Dóminum, *
et ad Deum meum clamávi;
exaudívit de templo suo vocem meam, *
et clamor meus in conspéctu eius introívit in aures eius.
Glória Patri et Fílio *
et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
et in sǽcula sæculórum. Amen.
Ant. Díligam te, Dómine, virtus mea.
Ant. 2 Salvum me fecit Dóminus, quóniam vóluit me.
Commóta est et contrémuit terra; †
fundaménta móntium concússa sunt et commóta sunt, *
quóniam irátus est.
Ascéndit fumus de náribus eius, †
et ignis de ore eius dévorans; *
carbónes succénsi processérunt ab eo.
Inclinávit cælos et descéndit, *
et calígo sub pédibus eius.
Et ascéndit super cherub et volávit, *
ferebátur super pennas ventórum.
Et pósuit ténebras latíbulum suum, †
in circúitu eius tabernáculum eius, *
tenebrósa aqua, nubes áeris.
Præ fulgóre in conspéctu eius nubes transiérunt, *
grando et carbónes ignis.
Et intónuit de cælo Dóminus, †
et Altíssimus dedit vocem suam: *
grando et carbónes ignis.
Et misit sagíttas suas et dissipávit eos, *
fúlgura iecit et conturbávit eos.
Et apparuérunt fontes aquárum, *
et reveláta sunt fundaménta orbis terrárum
ab increpatióne tua, Dómine, *
ab inspiratióne spíritus iræ tuæ.
Misit de summo et accépit me *
et assúmpsit me de aquis multis;
erípuit me de inimícis meis fortíssimis †
et ab his, qui odérunt me, *
quóniam confortáti sunt super me.
Oppugnavérunt me in die afflictiónis meæ, *
et factus est Dóminus fulciméntum meum;
et edúxit me in latitúdinem, *
salvum me fecit, quóniam vóluit me.
Glória Patri et Fílio *
et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
et in sǽcula sæculórum. Amen.
Ant. Salvum me fecit Dóminus, quóniam vóluit me.
Ant. 3 Tu, Dómine, accénde lucérnam meam; illuminábis ténebras meas.
Et retríbuet mihi Dóminus secúndum iustítiam meam *
et secúndum puritátem mánuum meárum reddet mihi,
quia custodívi vias Dómini, *
nec ímpie recéssi a Deo meo.
Quóniam ómnia iudícia eius in conspéctu meo, *
et iustítias eius non réppuli a me;
et fui immaculátus cum eo *
et observávi me ab iniquitáte.
Et retríbuit mihi Dóminus secúndum iustítiam meam *
et secúndum puritátem mánuum meárum in conspéctu oculórum eius.
Cum sancto sanctus eris *
et cum viro innocénte ínnocens eris
et cum elécto eléctus eris *
et cum pervérso cállidus eris.
Quóniam tu pópulum húmilem salvum fácies *
et óculos superbórum humiliábis.
Quóniam tu accéndis lucérnam meam, Dómine; *
Deus meus illúminat ténebras meas.
Quóniam in te aggrédiar hóstium turmas *
et in Deo meo transíliam murum.
Glória Patri et Fílio *
et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
et in sǽcula sæculórum. Amen.
Ant. Tu, Dómine, accénde lucérnam meam; illuminábis ténebras meas.
Omnes mirabántur in verbis grátiæ.
Quæ procedébant de ore ipsíus.
LECTIO PRIOR
De libro Ieremíæ prophétæ
2, 1-13. 20-25
Infidelitas populi Dei
Factum est verbum Dómini ad me dicens:
« Vade et clama in áuribus Ierúsalem dicens:
Hæc dicit Dóminus:
Recordátus sum tui, caritátis adulescéntiæ tuæ
et amóris desponsatiónis tuæ,
quando secúta es me in desérto,
in terra, quæ non seminátur.
Sanctus Dómino Israel,
primítiæ frugum eius;
omnes, qui devorábant eum, delinquébant;
mala veniébant super eos,
dicit Dóminus.
Audíte verbum Dómini, domus Iacob
et omnes cognatiónes domus Israel.
Hæc dicit Dóminus:
Quid invenérunt patres vestri in me iniquitátis,
quia elongavérunt a me
et ambulavérunt post vanitátem
et vani facti sunt?
Et non dixérunt: “Ubi est Dóminus,
qui ascéndere nos fecit de terra Ægýpti,
qui tradúxit nos per desértum,
per terram inhabitábilem et ínviam,
per terram sitis et calíginis,
per terram, in qua non ambulávit vir,
neque habitávit homo?”.
Et indúxi vos in terram hortórum,
ut comederétis fructum eius et óptima illíus,
et ingréssi contaminástis terram meam
et hereditátem meam posuístis in abominatiónem.
Sacerdótes non dixérunt:
“Ubi est Dóminus?”.
Et tractántes legem nesciérunt me,
et pastóres prævaricáti sunt in me,
et prophétæ prophetavérunt in Baal
et, quæ nihil prosunt, secúti sunt.
Proptérea adhuc iudício conténdam vobíscum,
ait Dóminus,
et cum fíliis filiórum vestrórum disceptábo.
En transíte ad ínsulas Cetthim et vidéte
et in Cedar míttite et consideráte veheménter
et vidéte, si factum est huiuscémodi:
si mutávit gens deos,
et certe ipsi non sunt dii;
pópulus vero meus mutávit glóriam suam
in id, quod nihil prodest.
Obstupéscite, cæli, super hoc
et inhorréscite supra modum,
dicit Dóminus.
Duo enim mala fecit pópulus meus:
me dereliquérunt fontem aquæ vivæ,
ut fóderent sibi cistérnas.
A sǽculo confregísti iugum tuum,
rupísti víncula tua
et dixísti: “Non sérviam”.
In omni enim colle sublími
et sub omni ligno frondóso
tu prosternebáris méretrix.
Ego autem plantávi te víneam eléctam,
omne semen verum;
quómodo ergo convérsa es
in pálmites víneæ aliénæ?
Si láveris te nitro
et multiplicáveris tibi herbam fullónum,
maculáta es in iniquitáte tua coram me,
dicit Dóminus Deus.
Quómodo dicis: “Non sum pollúta,
post Báalim non ambulávi”?
Vide viam tuam in conválle,
scito quid féceris:
camélus levis contórquens vias suas.
Onager assuétus in solitúdine,
in desidério ánimæ suæ áttrahit áerem;
libídinem eius quis avértet?
Omnes, qui quærunt eam, non defícient,
in ménstruis eius invénient eam.
Próhibe pedem tuum a nuditáte
et guttur tuum a siti.
Et dixísti: “Vanum est, nequáquam;
adamávi quippe aliénos
et post eos ambulábo” ».
RESPONSORIUM
Ier 2, 21; Mt 21, 43; Is 5, 7b
Ego plantávi te víneam eléctam, omne semen verum; quómodo ergo convérsa es in pálmites víneæ aliénæ? * Ideo auferétur a vobis regnum Dei, et dábitur genti faciénti fructus eius.
Exspectávi ut fáceret iudícium, et ecce iníquitas, et iustítiam, et ecce nequítia. * Ideo auferétur a vobis regnum Dei, et dábitur genti faciénti fructus eius.
LECTIO ALTERA
Ex Confessiónum libris sancti Augustíni epíscopi
(Lib. 9, 10-11: CSEL 33, 215-219)
Æternam sapientiam attingamus
Impendénte autem die, quo ex hac vita erat exitúra — quem diem tu nóveras, ignorántibus nobis — provénerat, ut credo, procuránte te occúltis tuis modis, ut ego et ipsa soli starémus incumbéntes ad quandam fenéstram, unde hortus intra domum, quæ nos habébat, prospectabátur, illic apud Ostia Tiberína, ubi remóti a turbis post longi itíneris labórem instaurabámus nos navigatióni. Colloquebámur ergo soli valde dúlciter et prætérita obliviscéntes, in ea quæ ante sunt exténti, quærebámus inter nos apud præséntem veritátem, quod tu es, qualis futúra esset vita ætérna sanctórum, quam nec óculus vidit nec auris audívit nec in cor hóminis ascéndit. Sed inhiabámus ore cordis in supérna fluénta fontis tui, fontis vitæ, qui est apud te.
Dicébam tália, etsi non isto modo et his verbis, tamen, Dómine, tu scis, quod illo die, cum tália loquerémur et mundus iste nobis inter verba vilésceret cum ómnibus delectatiónibus suis; tunc ait illa: « Fili, quantum ad me áttinet, nulla re iam deléctor in hac vita. Quid hic fáciam adhuc et cur hic sim, néscio, iam consúmpta spe huius sǽculi. Unum erat, propter quod in hac vita aliquántum immorári cupiébam, ut te christiánum cathólicum vidérem, priúsquam mórerer. Cumulátius hoc mihi Deus prǽstitit, ut te étiam contémpta felicitáte terréna servum eius vídeam. Quid hic fácio? ».
Ad hæc ei quid respónderim, non satis récolo, cum intérea vix intra quinque dies aut non multo ámplius decúbuit fébribus. Et cum ægrotáret, quodam die deféctum ánimæ passa est et páululum subtrácta a præséntibus. Nos concúrrimus, sed cito réddita est sénsui et aspéxit astántes me et fratrem meum, et ait nobis quasi quærénti símilis: « Ubi eram? ».
Deínde nos íntuens mæróre attónitos: « Ponétis hic », inquit, « matrem vestram ». Ego silébam et fletum frenábam. Frater autem meus quiddam locútus est, quo eam non in péregre, sed in pátria defúngi tamquam felícius optáret. Quo audíto illa vultu ánxio revérberans eum óculis, quod tália sáperet, atque inde me íntuens: « Vide », ait, « quid dicit ». Et mox ambóbus: « Pónite », inquit, « hoc corpus ubicúmque: nihil vos eius cura contúrbet; tantum illud vos rogo, ut ad Dómini altáre meminéritis mei, ubiúbi fuéritis ». Cumque hanc senténtiam verbis quibus póterat explicásset, contícuit et ingravescénte morbo exercebátur.
RESPONSORIUM
1 Cor 7, 29a. 30b. 31; 2, 12a
Tempus breviátum est; réliquum est ut qui gaudent, tamquam non gaudéntes sint; et qui utúntur hoc mundo, tamquam non abuténtes: * prǽterit enim figúra huius mundi.
Nos autem non spíritum mundi accépimus. * Prǽterit enim figúra huius mundi.
ORATIO
Orémus.
Deus, mæréntium consolátor, qui beátæ Mónicæ pias lácrimas in conversióne fílii sui Augustíni misericórditer suscepísti, da nobis, utriúsque intervéntu, peccáta nostra deploráre, et grátiæ tuæ indulgéntiam inveníre. Per Dóminum nostrum Iesum Christum, Fílium tuum, qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti, Deus, per ómnia sǽcula sæculórum.
Amen.
Deinde, saltem in celebratione communi, additur acclamatio:
Benedicámus Dómino.
Deo grátias.
In celebratione protracta vigiliæ dominicalis et sollemnitatum, ante hymnum Te Deum dicuntur cantica et legitur Evangelium, sicut in Appendice indicatur.
Si Officium lectionis dicitur immediate ante aliam Horam, tunc initio prædicti Officii præponi potest hymnus huic Horæ congruus; in fine vero omittuntur oratio et acclamatio, atque initio sequentis Horæ omittitur versus introductorius cum Gloria Patri etc.
Text © LIBRERIA EDITRICE VATICANA.
© 1999-2024 J. Vidéky