Deus, in adiutórium meum inténde.
Dómine, ad adiuvándum me festína.
Glória Patri et Fílio et Spirítui Sancto.
Sicut erat in princípio et nunc et semper et in sǽcula sæculórum. Amen. Allelúia.
HYMNUS
I. Quando Officium lectionis dicitur noctu vel summo mane:
Summæ Deus cleméntiæ
mundíque factor máchinæ,
qui trinus almo númine
unúsque firmas ómnia.
Nostros piis cum cánticis
fletus benígne súscipe,
quo corde puro sórdibus
te perfruámur lárgius.
Lumbos adúre cóngruis
tu caritátis ígnibus,
accíncti ut adsint pérpetim
tuísque prompti advéntibus.
Ut, quique horas nóctium
nunc concinéndo rúmpimus,
donis beátæ pátriæ
ditémur omnes áffatim.
Præsta, Pater piíssime,
Patríque compar Unice,
cum Spíritu Paráclito
regnans per omne sǽculum. Amen.
II. Quando Officium lectionis dicitur diurno tempore:
Auctor perénnis glóriæ,
qui septifórmis grátiæ
das Spíritum credéntibus,
assíste mitis ómnibus.
Expélle morbos córporum,
mentis repélle scándalum,
exscínde vires críminum,
fuga dolóres córdium.
Serénas mentes éffice,
opus honéstum pérfice,
preces orántum áccipe,
vitam perénnem tríbue.
Septem diérum cúrsibus
nunc tempus omne dúcitur;
octávus ille últimus
dies erit iudícii,
In quo, Redémptor, quǽsumus,
ne nos in ira árguas,
sed a sinístra líbera,
ad déxteram nos cólloca,
Ut, cum preces suscéperis
clemens tuárum plébium,
reddámus omnes glóriam
trino Deo per sǽcula. Amen.
PSALMODIA
Ant. 1 Qui humiliáverit se sicut párvulus, hic maior est in regno cælórum.
Dómine, non est exaltátum cor meum, *
neque eláti sunt óculi mei;
neque ambulávi in magnis, *
neque in mirabílibus super me.
Vere pacátam et quiétam *
feci ánimam meam;
sicut ablactátus in sinu matris suæ, *
sicut ablactátus, ita in me est ánima mea.
Speret Israel in Dómino *
ex hoc nunc et usque in sǽculum.
Glória Patri et Fílio *
et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
et in sǽcula sæculórum. Amen.
Ant. Qui humiliáverit se sicut párvulus, hic maior est in regno cælórum.
Ant. 2 Deus meus, in simplicitáte cordis mei, lætus óbtuli univérsa.
Meménto, Dómine, David *
et omnis mansuetúdinis eius,
quia iurávit Dómino, *
votum vovit Poténti Iacob:
« Non introíbo in tabernáculum domus meæ, *
non ascéndam in lectum strati mei,
non dabo somnum óculis meis *
et pálpebris meis dormitatiónem,
donec invéniam locum Dómino, *
tabernáculum Poténti Iacob ».
Ecce audívimus eam esse in Ephratha, *
invénimus eam in campis Iaar.
Ingrediámur in tabernáculum eius, *
adorémus ad scabéllum pedum eius.
Surge, Dómine, in réquiem tuam, *
tu et arca fortitúdinis tuæ.
Sacerdótes tui induántur iustítiam, *
et sancti tui exsúltent.
Propter David servum tuum *
non avértas fáciem christi tui.
Glória Patri et Fílio *
et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
et in sǽcula sæculórum. Amen.
Ant. Deus meus, in simplicitáte cordis mei, lætus óbtuli univérsa.
Ant. 3 Iurávit Dóminus David veritátem: firmávit regnum eius in ætérnum.
Iurávit Dóminus David veritátem *
et non recédet ab ea:
« De fructu ventris tui *
ponam super sedem tuam.
Si custodíerint fílii tui testaméntum meum *
et testimónia mea, quæ docébo eos,
fílii eórum usque in sǽculum *
sedébunt super sedem tuam ».
Quóniam elégit Dóminus Sion, *
desiderávit eam in habitatiónem sibi:
« Hæc réquies mea in sǽculum sǽculi; *
hic habitábo, quóniam desiderávi eam.
Cibária eius benedícens benedícam, *
páuperes eius saturábo pánibus.
Sacerdótes eius índuam salutári, *
et sancti eius exsultatióne exsultábunt.
Illic germináre fáciam cornu David, *
parábo lucérnam christo meo.
Inimícos eius índuam confusióne, *
super ipsum autem efflorébit diadéma eius ».
Glória Patri et Fílio *
et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
et in sǽcula sæculórum. Amen.
Ant. Iurávit Dóminus David veritátem: firmávit regnum eius in ætérnum.
Veníte, et vidéte ópera Dómini.
Qui pósuit prodígia super terram.
LECTIO PRIOR
De libro prophetíæ Baruch
3, 9-15. 24 – 4, 4
Salus Israel in sapientia nititur
Audi, Israel, mandáta vitæ;
áuribus percípite, ut sciátis prudéntiam.
Quid est, Israel?
Quid est quod in terra es inimicórum?
Invetustátus es in terra aliéna,
coinquinátus es mórtuis,
reputátus es cum eis, qui apud ínferos sunt.
Dereliquísti fontem sapiéntiæ!
Si in via Dei ambulásses,
habitásses in pace in ætérnum.
Disce, ubi sit prudéntia,
ubi fortitúdo, ubi sit intelléctus,
ut scias simul, ubi sit longitúrnitas diérum et vita,
ubi sit lumen oculórum et pax.
Quis invénit locum eius?
Et quis intrávit in thesáuros eius?
O Israel, quam magna est domus Dei,
et ingens locus possessiónis eius!
Magnus est et non habet finem,
excélsus est et imménsus.
Ibi fuérunt gigántes nomináti illi, qui ab inítio fuérunt,
statúra magna, sciéntes bellum.
Non illos elégit Deus,
neque viam disciplínæ dedit illis;
et periérunt, quia non habuérunt prudéntiam,
periérunt propter insipiéntiam suam.
Quis ascéndit in cælum
et accépit eam et dedúxit eam de núbibus?
Quis transfretávit mare et invéniat eam
et apportábit eam auro elécto?
Non est qui nóverit viam eius,
neque qui cógitet sémitam eius.
Sed, qui scit ómnia, novit eam,
adinvénit eam prudéntia sua;
qui compósuit terram in ætérnum tempus,
implévit eam iuméntis quadrupédibus;
qui mittit lumen et vadit,
vocávit illud, et obœdívit ei in tremóre.
Stellæ autem splenduérunt in custódiis suis
et lætátæ sunt.
Vocávit eas, et dixérunt: « Adsumus »;
luxérunt cum lætítia ei, qui fecit eas.
Hic est Deus noster,
non æstimábitur alter advérsus eum.
Invénit omnem viam disciplínæ
et dedit eam Iacob púero suo
et Israel dilécto suo.
Post hæc super terram visa est
et inter hómines conversáta est.
Ipsa est liber præceptórum Dei
et lex, quæ pérmanet in ætérnum.
Omnes, qui tenent eam, ad vitam;
qui autem relínquunt eam, moriéntur.
Convértere, Iacob, et apprehénde eam;
perámbula ad splendórem in lúmine eius.
Noli dare álteri glóriam tuam
et dignitátes tuas genti aliénæ.
Beáti sumus, Israel,
quia, quæ plácent Deo, nobis nota sunt.
RESPONSORIUM
Rom 11, 33; Bar 3, 32a. 37b
O altitúdo divitiárum et sapiéntiæ et sciéntiæ Dei! * Quam incomprehensibília sunt iudícia eius et investigábiles viæ eius!
Qui scit ómnia novit sapiéntiam, et dedit eam Israel dilécto suo. * Quam incomprehensibília sunt iudícia eius et investigábiles viæ eius!
LECTIO ALTERA
Ex Sermónibus sancti Petri Chrysólogi epíscopi
(Sermo 117: PL 52, 520-521)
Verbum, Dei Sapientia, caro factum est
Duos hómines beátus Apóstolus rétulit humáno géneri dedísse princípium, Adam vidélicet et Christum: duos hómines pares córpore, sed mérito díspares; compáge membrórum tota veritáte persímiles, sed ipso sui princípio tota dissímiles veritáte. Factus est, inquit, primus homo Adam in ánimam vivéntem; novíssimus Adam in spíritum vivificántem.
Ille primus ab isto novíssimo factus est, a quo est et ánimam consecútus, ut víveret; hic est ipso se figurátus auctóre, qui vitam non exspectáret ab áltero, sed ipse vitam solus ómnibus largirétur; ille vilíssimo plasmátur ex limo, ex útero pretióso Vírginis hic procédit; in illo terra mutátur in carnem, in isto caro promovétur in Deum.
Et quid plura? Hic est Adam, qui suam tunc in illo cum fíngeret imáginem collocávit. Hinc est quod eius et persónam suscépit, et nomen recépit, ne sibi, quod ad suam imáginem fécerat, deperíret. Primus Adam, novíssimus Adam; ille primus habet inítium, hic novíssimus non habet finem. Quia hic novíssimus vere ipse est primus, ipso dicénte: Ego primus et ego novíssimus.
Ego sum primus, id est sine inítio. Ego novíssimus, útique sine fine. Sed non prius, inquit, quod spiritále est, sed quod animále, deínde quod spiritále. Prius útique terra quam fructus; sed non tam pretiósa terra quam fructus; illa gémitus éxigit et labóres, hic substántiam largítur et vitam. Mérito Prophéta de tali fructu gloriátur, dicens: Terra nostra dedit fructum suum. Quem fructum? Illum nempe de quo álibi dicit: De fructu ventris tui ponam super sedem tuam. Primus homo, ait, de terra terrénus; secúndus homo de cælo cæléstis.
Qualis terrénus, tales et terréni; et qualis cæléstis, tales et cæléstes. Quemádmodum non nati táliter, tales póterunt inveníri, non manéndo quod nati sunt, sed quod renáti sunt permanéndo? Hinc est, fratres, quod virgínei fontis úterum cæléstis Spíritus arcána lúminis sui admixtióne fecúndat, ut quos orígo limósæ stirpis profúderat sub mísera condicióne terrénos, cæléstes páriat, et ad similitúdinem sui perdúcat auctóris. Ergo iam renáti, iam reformáti ad nostri imáginem Creatóris, quod prǽcipit Apóstolus impleámus: Igitur sicut portávimus imáginem terréni, portémus et imáginem cæléstis.
Ad instar nostri Dómini, sicut díximus, iam renáti, quos útique Deus adoptávit in fílios, imáginem totam tota similitúdine nostri portémus auctóris: non maiestáte qua solus est, sed innocéntia, simplicitáte, mansuetúdine, patiéntia, humilitáte, misericórdia, concórdia, qua dignátus est nobis fíeri et esse commúnis.
RESPONSORIUM
Rom 5, 18. 12a
Sicut per uníus delíctum in omnes hómines in condemnatiónem, * Sic et per uníus iustítiam in omnes hómines in iustificatiónem vitæ.
Sicut per unum hóminem peccátum in hunc mundum intrávit et per peccátum mors. * Sic et per uníus iustítiam in omnes hómines in iustificatiónem vitæ.
ORATIO
Orémus.
Omnípotens sempitérne Deus, fac nos tibi semper et devótam gérere voluntátem, et maiestáti tuæ sincéro corde servíre. Per Dóminum nostrum Iesum Christum, Fílium tuum, qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti, Deus, per ómnia sǽcula sæculórum.
Amen.
Deinde, saltem in celebratione communi, additur acclamatio:
Benedicámus Dómino.
Deo grátias.
In celebratione protracta vigiliæ dominicalis et sollemnitatum, ante hymnum Te Deum dicuntur cantica et legitur Evangelium, sicut in Appendice indicatur.
Si Officium lectionis dicitur immediate ante aliam Horam, tunc initio prædicti Officii præponi potest hymnus huic Horæ congruus; in fine vero omittuntur oratio et acclamatio, atque initio sequentis Horæ omittitur versus introductorius cum Gloria Patri etc.
Text © LIBRERIA EDITRICE VATICANA.
© 1999-2024 J. Vidéky