Deus, in adiutórium meum inténde.
Dómine, ad adiuvándum me festína.
Glória Patri et Fílio et Spirítui Sancto.
Sicut erat in princípio et nunc et semper et in sǽcula sæculórum. Amen. Allelúia.
HYMNUS
Verbum supérnum pródiens,
a Patre lumen éxiens,
qui natus orbi súbvenis
cursu declívi témporis:
Illúmina nunc péctora
tuóque amóre cóncrema;
audíta per præcónia
sint pulsa tandem lúbrica.
Iudéxque cum post áderis
rimári facta péctoris,
reddens vicem pro ábditis
iustísque regnum pro bonis,
Non demum artémur malis
pro qualitáte críminis,
sed cum beátis cómpotes
simus perénnes cǽlites.
Sit, Christe, rex piíssime,
tibi Patríque glória
cum Spíritu Paráclito,
in sempitérna sǽcula. Amen.
PSALMODIA
Ant. 1 Cantáte Dómino, mementóte mirabílium eius quæ fecit.
Confitémini Dómino et invocáte nomen eius, *
annuntiáte inter gentes ópera eius.
Cantáte ei et psállite ei, *
meditámini in ómnibus mirabílibus eius.
Laudámini in nómine sancto eius, *
lætétur cor quæréntium Dóminum.
Quǽrite Dóminum et poténtiam eius, *
quǽrite fáciem eius semper.
Mementóte mirabílium eius, quæ fecit, *
prodígia eius et iudícia oris eius:
semen Abraham, servi eius, *
fílii Iacob, elécti eius.
Ipse Dóminus Deus noster; *
in univérsa terra iudícia eius.
Memor fuit in sǽculum testaménti sui, *
verbi, quod mandávit in mille generatiónes,
quod dispósuit cum Abraham, *
et iuraménti sui ad Isaac.
Et státuit illud Iacob in præcéptum *
et Israel in testaméntum ætérnum
dicens: « Tibi dabo terram Chánaan *
funículum hereditátis vestræ ».
Cum essent número brevi, *
paucíssimi et peregríni in ea
et pertransírent de gente in gentem *
et de regno ad pópulum álterum,
non permísit hóminem nocére eis *
et corrípuit pro eis reges:
« Nolíte tángere christos meos *
et in prophétis meis nolíte malignári ».
Glória Patri et Fílio *
et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
et in sǽcula sæculórum. Amen.
Ant. Cantáte Dómino, mementóte mirabílium eius quæ fecit.
Ant. 2 Vénditum iustum Dóminus non derelíquit, sed a peccatóribus liberávit eum.
Et vocávit famem super terram *
et omne báculum panis contrívit.
Misit ante eos virum, *
in servum venúmdatus est Ioseph.
Strinxérunt in compédibus pedes eius, *
in ferrum intrávit collum eius,
donec veníret verbum eius, *
elóquium Dómini purgáret eum.
Misit rex et solvit eum, *
princeps populórum, et dimísit eum;
constítuit eum dóminum domus suæ *
et príncipem omnis possessiónis suæ,
ut erudíret príncipes eius sicut semetípsum *
et senes eius prudéntiam docéret.
Glória Patri et Fílio *
et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
et in sǽcula sæculórum. Amen.
Ant. Vénditum iustum Dóminus non derelíquit, sed a peccatóribus liberávit eum.
Ant. 3 Memor fuit Dóminus verbi sancti sui, et edúxit pópulum suum in exsultatióne.
Et intrávit Israel in Ægýptum, *
et Iacob peregrínus fuit in terra Cham.
Et auxit pópulum suum veheménter *
et confortávit eum super inimícos eius.
Convértit cor eórum, ut odírent pópulum eius *
et dolum fácerent in servos eius.
Misit Móysen servum suum, *
Aaron, quem elégit.
Pósuit in eis verba signórum suórum *
et prodigiórum in terra Cham.
Misit ténebras et obscurávit, *
et restitérunt sermónibus eius.
Convértit aquas eórum in sánguinem *
et occídit pisces eórum.
Edidit terra eórum ranas *
in penetrálibus regum ipsórum.
Dixit, et venit cœnomýia *
et scínifes in ómnibus fínibus eórum.
Pósuit plúvias eórum grándinem, *
ignem comburéntem in terra ipsórum.
Et percússit víneas eórum et ficúlneas eórum *
et contrívit lignum fínium eórum.
Dixit, et venit locústa *
et bruchus, cuius non erat númerus,
et comédit omne fenum in terra eórum *
et comédit fructum terræ eórum.
Et percússit omne primogénitum in terra eórum, *
primítias omnis róboris eórum.
Et edúxit eos cum argénto et auro; *
et non erat in tríbubus eórum infírmus.
Lætáta est Ægýptus in profectióne eórum, *
quia incúbuit timor eórum super eos.
Expándit nubem in protectiónem *
et ignem, ut lucéret eis per noctem.
Petiérunt, et venit cotúrnix, *
et pane cæli saturávit eos.
Dirúpit petram, et fluxérunt aquæ, *
abiérunt in sicco flúmina.
Quóniam memor fuit verbi sancti sui *
ad Abraham púerum suum.
Et edúxit pópulum suum in exsultatióne, *
eléctos suos in lætítia.
Et dedit illis regiónes géntium, *
et labóres populórum possedérunt,
ut custódiant iustificatiónes eius *
et leges eius servent.
Glória Patri et Fílio *
et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
et in sǽcula sæculórum. Amen.
Ant. Memor fuit Dóminus verbi sancti sui, et edúxit pópulum suum in exsultatióne.
Annúntiat Dóminus verbum suum Iacob.
Iustítias et iudícia sua Israel.
LECTIO PRIOR
De libro Isaíæ prophétæ
21, 6-12
Custos nuntiat ruinam Babylonis
Hæc enim dixit mihi Dóminus:
« Vade et pone speculatórem;
quodcúmque víderit, annúntiet.
Si víderit currum, bigam équitum,
ascensórem ásini et ascensórem caméli,
intueátur diligénter multo intúitu ».
Et clamávit speculátor:
« Super spécula, Dómine,
ego sum stans iúgiter per diem,
et super custódiam meam
ego sum stans totis nóctibus.
Ecce huc venit agmen virórum,
biga équitum ».
Et respóndit et dixit:
« Cécidit, cécidit Bábylon,
et ómnia sculptília deórum eius
contríta sunt in terram ».
Tritúra mea et fili áreæ meæ,
quæ audívi a Dómino exercítuum, Deo Israel,
annuntiávit vobis.
Oráculum Duma.
Ad me clamat ex Seir:
« Custos, quid de nocte?
Custos, quid de nocte? ».
Dixit custos:
« Venit mane, sed étiam nox;
si quǽritis, quǽrite,
revertímini, veníte ».
RESPONSORIUM
Ap 18, 2. 4. 5
Exclamávit Angelus in forti voce: Cécidit Bábylon magna; et audívi áliam vocem de cælo dicéntem: * Exíte de illa, pópulus meus, ne compartícipes sitis peccatórum eius.
Pervenérunt peccáta eius usque ad cælum, et recordátus est Dóminus iniquitátum eius. * Exíte de illa, pópulus meus, ne compartícipes sitis peccatórum eius.
LECTIO ALTERA
Ex Tractátu sancti Cypriáni epíscopi et mártyris De bono patiéntiæ
(Nn. 13 et 15: CSEL 3, 406-408)
Quod non videmus, speramus
Dómini et Magístri nostri salutáre præcéptum est: Qui toleráverit usque ad finem, hic salvus erit. Et íterum: Si permanséritis in verbo meo, vere discípuli mei éritis, et cognoscétis veritátem, et véritas liberábit vos.
Tolerándum et perseverándum est, fratres dilectíssimi, ut, ad spem veritátis et libertátis admíssi, ad veritátem et libertátem ipsam perveníre possímus; quia hoc ipsum quod christiáni sumus, fídei et spei res est; ut autem spes et fides ad fructum sui possint perveníre, patiéntia opus est.
Non enim præséntem glóriam séquimur, sed futúram, secúndum quod et Paulus apóstolus monet dicens: Spe salváti sumus. Spes autem, quæ vidétur, non est spes: quod enim videt quis, quid sperat? Si autem quod non vidémus sperámus, per exspectatiónem sustinémus. Exspectátio et patiéntia necessária est, ut id quod esse cœ́pimus impleámus, et quod sperámus et crédimus, Deo repræsentánte, capiámus.
Dénique álio in loco idem Apóstolus iustos et operántes et divíni fénoris increménto cæléstes thesáuros sibi recondéntes, ut patiéntes quoque sint, ínstruit et docet, dicens: Ergo, dum tempus habémus, operémur quod bonum est ad omnes, máxime vero ad domésticos fídei. Bonum autem faciéntes non deficiámus; témpore enim suo metémus.
Admonet ne quis impátiens in operatióne defíciat, ne quis tentatiónibus aut avocátus aut victus in médio laudis et glóriæ itínere desístat, et péreant prætérita, dum quæ cœ́perant désinunt esse perfécta.
Apóstolus dénique, cum de caritáte loquerétur tolerántiam illi et patiéntiam iunxit. Cáritas, inquit, magnánima est, cáritas benígna est, cáritas non æmulátur, non inflátur, non irritátur, non cógitat malum, ómnia díligit, ómnia credit, ómnia spérat, ómnia sústinet. Osténdit inde illam perseveráre tenáciter posse, quod nóverit ómnia sustinére.
Et álio loco: Sustinéntes, inquit, ínvicem in dilectióne, satis agéntes serváre unitátem spíritus in coniunctióne pacis. Probávit nec unitátem servári posse nec pacem, nisi se ínvicem fratres mútua tolerántia fóveant, et concórdiæ vínculum patiéntia intercedénte custódiant.
RESPONSORIUM
Cf. Hab 2, 3; Hebr 10, 37
Apparébit in finem, et non mentiétur: * Exspécta illum, quia véniens véniet, et non tardábit.
Adhuc módicum aliquántulum, qui ventúrus est véniet. * Exspécta illum, quia véniens véniet, et non tardábit.
ORATIO
Orémus.
Deus, qui, ad liberándum humánum genus a vetustátis condicióne, Unigénitum tuum in hunc mundum misísti, largíre devóte exspectántibus supérnæ tuæ grátiam pietátis, ut ad veræ perveniámus prǽmium libertátis. Per Dóminum nostrum Iesum Christum, Fílium tuum, qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti, Deus, per ómnia sǽcula sæculórum.
Amen.
Deinde, saltem in celebratione communi, additur acclamatio:
Benedicámus Dómino.
Deo grátias.
In celebratione protracta vigiliæ dominicalis et sollemnitatum, ante hymnum Te Deum dicuntur cantica et legitur Evangelium, sicut in Appendice indicatur.
Si Officium lectionis dicitur immediate ante aliam Horam, tunc initio prædicti Officii præponi potest hymnus huic Horæ congruus; in fine vero omittuntur oratio et acclamatio, atque initio sequentis Horæ omittitur versus introductorius cum Gloria Patri etc.
Text © LIBRERIA EDITRICE VATICANA.
© 1999-2024 J. Vidéky